Podkreślam, że zawsze występuje element pewności wiary, ale nie chodzi mi o to, że ta pewność jest zawsze zupełna. W Hebrajczyków 10, wersety 19-22, znajdujemy wspaniałą frazę, dotyczącą pewności wiary: "Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez zasłonę, to jest przez ciało swoje, oraz kapłana wielkiego nad domem Bożym, wejdźmy na nią ze szczerym sercem - i stwierdza - w pełni wiary". Pewność, o której mówię, jako o stałym składniku wiary, niekoniecznie oznacza tę "pełnię". Jest różnica między pewnością a całkowitą pewnością. Możesz być chrześcijaninem i osobą usprawiedliwioną przez wiarę oraz posiadać pewność tego usprawiedliwienia, nie wiedząc jednak, co Paweł miał na myśli, mówiąc: "Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy". Możesz być chrześcijaninem bez tej całkowitej pewności wiary, ale nie możesz być chrześcijaninem nie będąc usprawiedliwionym przez wiarę, co zawsze pociąga za sobą element pewności, zdolność do znalezienia się w miejscu odpoczynku.

Bywa, że tej wierze zaledwie uda się doprowadzić cię do tego miejsca, ale przynajmniej jest w stanie to zrobić. To jest pewność wiary, chociaż nie jest całkowitą pewnością. Ileż osób doświadczyło przez to zniechęcenia! Diabeł napytał im biedy, bo udało mu się dowieść, że nie mają całkowitej pewności. Mówi wtedy: "Jeżeli jej nie masz, to nie masz nic". Niektórzy spośród ojców protestantyzmu mieli pokusę, by tak twierdzić, ale z pewnością mylili się; natomiast purytanie mieli w tym miejscu rację, tak jak dwieście lat temu przywódcy wielkiego przebudzenia ewangelicznego. Możesz być chrześcijaninem nie mając całkowitej pewności wiary, ale nie możesz nim być, nie posiadając usprawiedliwienia przez wiarę i towarzyszącego tej doktrynie elementu pewności.