Obecnie przechodzimy do nowej części; nowej w tym znaczeniu, że dokonujemy pewnych rozróżnień ze względu na wygodę naszego rozważania, ale z pewnością nie z żadnych innych względów. Również, kolejny raz odkryjemy w jak zadziwiający sposób każda z tych doktryn nieuchronnie prowadzi do następnej. Prawda jest jedna, a Boży plan jest całością; dlatego kończąc zajmowanie się jedną doktryną z konieczności zaczynamy zajmować się kolejną. Podczas ostatniego wykładu wspólnie rozważaliśmy nauczanie Biblii odnośnie darów duchowych. Wspólnie rozważaliśmy, jak Bóg daje Kościołowi apostołów, proroków, pastorów i nauczycieli, którzy mają konieczne dary. Odkryliśmy, że różne inne specjalne dary są dawane chrześcijanom, tak dary przemijające dla pierwszych chrześcijan, jak i bardziej powszechne, dane wszystkim chrześcijanom we wszystkich czasach. Jednak we wszystkich tych przypadkach zaobserwowaliśmy, że dary dano Kościołowi i członkom Kościoła. I w ten sposób doszliśmy, siłą nieuchronnej logiki i samej prawdy, do rozważania biblijnej doktryny o naturze Kościoła. Zatem: ta doktryna bardzo często jest całkowicie pominięta w książkach zajmujących się biblijnymi doktrynami, choć ciężko jest znaleźć tego przyczynę. Należy to powiedzieć z przykrością, ponieważ jeśli prawdziwie zależy nam na poznaniu nauczania Biblii, musimy zmierzyć się z doktrynami o Kościele. Większość listów Nowego Testamentu napisano do zborów i ich nauczanie dotyczy w dużej mierze Kościoła. Nie wystarczy więc zajmować się doktrynami Biblii dotyczącymi naszych potrzeb i doświadczeń jako jednostki, osoby. Nowy Testament nie zajmowałby się w tak dużym stopniu prawdami dotyczącymi Kościoła, gdyby nie były czymś ważnym. Sam kształt Pisma nakłania nas do zajęcia się tą doktryną.