Czy wiesz, że funkcja starszego zboru jest Bożą wolą dla Ciebie?

Zdrowy zbór jest możliwy tylko wtedy, gdy przywiązuje się wielką wagę do tego, aby przywództwo było zdrowe, co dotyczy zwłaszcza starszych zboru. Praktyczny przewodnik dla starszych zboru, część 1.

Spis treści

Od wydawcy ........................................................................................ 5
Rekomendacja ....................................................................................... 7
Przedmowa ........................................................................................... 9
Wstęp .................................................................................................. 13
1. Powołanie starszego ........................................................................ 17
Gary Johnson
2. Nawrócenie starszego i przeobrażenie jego życia .......................... 29
David Roadcup
3. Biblijne kwalifikacje starszego ....................................................... 47
Jim Estep
4. Właściwy wybór starszych ............................................................. 61
David Roadcup
5. Zarządzanie przez starszych ............................................................ 81
Gary Johnson
6. Wzajemna ocena ............................................................................. 97
Jim Estep
Przypisy ????????????????????????????????????????????????????????????????????...................................................... 115

Przedmowa

Od czasu, gdy po zakończeniu służby w lokalnym zborze przeszedłem
na emeryturę w roku 2006, prowadzę comiesięczne spotkania
dla kaznodziejów. Spędzam z nimi zazwyczaj trzy dni, rozmawiając
o radościach i wyzwaniach związanych z prowadzeniem zboru. Co
zadziwiające, najbardziej owocną okazuje się sesja dotycząca relacji
zachodzących między pastorem a starszymi.
Ponieważ w naszej strukturze zarządzania istnieją dwa ośrodki
władzy, często ma miejsce zażarta rywalizacja o sprawowanie kierowniczej
roli. Czasami z powodu zbytniego formalizmu i nadmiernej biurokracji
Kościół nie funkcjonuje właściwie. Jałowość spotkań często
powoduje frustrację, a niekiedy pastorzy i starsi są do siebie wrogo
usposobieni. Pewien pastor wyraził w następujący sposób swoje rozczarowanie:
„Od pięciu lat jestem pastorem zboru. Liczba uczestników
na naszych nabożeństwach wzrosła ze 100 do 300 osób. Mamy czterech
starszych. Jeden z nich przestał się angażować na tyle, że właściwie nie
uczestniczy w naszych spotkaniach, inny zaś jest tak bierny, że nigdy
niczemu się nie sprzeciwia, bojąc się negatywnej reakcji innych ludzi.
Pozostali dwaj mają bardzo silną osobowość. Powiedzieli mi ostatnio,
że nie chcą już żadnych zmian w metodologii i sposobie działania
zboru, ponieważ ludzie w starszym wieku są bardzo zaniepokojeni tymi
zmianami, które się dokonały. Uważam, że jeśli nie będziemy dokony-
wać zmian, nie będziemy mogli dotrzeć do młodzieży w naszej społeczności.
Jak powinienem postąpić? Czy powinienem pozostać na swoim
stanowisku, czy odejść?”.
Kaznodzieje narzekają: „Nasi starsi traktują mnie, jakbym był
najemnikiem” albo „Moi starsi nigdy nie podejmują inicjatywy. Jeśli
czegoś nie zrobię sam, nigdy nie zostanie to zrobione”. „W naszym
zborze wygląda to tak, jakby pastor był wizjonerem, a starsi mieli za
zadanie powstrzymywać go (…), a przynajmniej powstrzymywać go
przed wydawaniem zbyt dużej ilości pieniędzy”. Dobrze funkcjonująca
rada starszych jest rzadkim zjawiskiem.
Oczywiście nie zawsze za niewłaściwe funkcjonowanie zboru należy
obwiniać starszych. Czasami nieskuteczności działania można doszukiwać
się w postępowaniu kaznodziei lub innego pracownika zboru, który
jest leniwy, mało duchowy, niemoralny, władczy, nieodpowiedzialny
czy pozbawiony umiejętności współpracy z ludźmi. W tej sferze jest tak
wiele frustracji, że założyciele nowych zborów szukają sposobów, aby
struktura zboru dobrze funkcjonowała od samego początku. W niektó-
rych zborach nie ma starszych, zamiast tego ustanawiane są „zespoły
pastorskie”. W innych większość starszych stanowią opłacani pracownicy
zboru albo starsi są „potakiwaczami” wybranymi osobiście przez
pastora. Gdzie indziej ustanawiany jest model przywództwa Carville’a,
w którym pastor uważany jest za naczelnego dyrektora, a starsi przypominają
radę dyrektorów korporacji – sporządzają oni każdego miesiąca
raport ze swojej działalności.
Ponieważ Biblia wyraźnie naucza, że starsi mają być nadzorcami
Kościoła, to skoro mamy być posłuszni poselstwu tej księgi, musimy
rozważyć, jak sprawić, aby ten dany przez Boga system funkcjonował
możliwie jak najlepiej. Stwierdzenia takie jak w 3 rozdziale 1 Listu do
Tymoteusza, 1 rozdziale Listu do Tytusa i 5 rozdziale 1 Listu Piotra nie
przypadkiem znajdują się w Biblii. Problemu nie stanowi Boży model,
ale praktyczna realizacja Jego planu. Dlatego właśnie ta książka, omawiająca
rolę starszych w zborze, jest tak bardzo potrzebna i może okazać
się wielką pomocą. James Estep, David Roadcup i Gary Johnson mają
przygotowanie teologiczne i praktyczne doświadczenie umożliwiające
ukazanie zgodnego z Bożym planem sposobu zarządzania Kościołem.
Jezus Chrystus jest wciąż jedyną nadzieją dla świata, Kościół jest wciąż
Jego Ciałem na ziemi, starsi są pasterzami Jego trzody, a czasy, w któ-
rych żyjemy, wymagają naszego pełnego zaangażowania. Należy więc
poznać i zastosować zasady przedstawione w tej książce, aby Kościół
był taki, jakim chce go widzieć Pan – „miastem położonym na górze,
które nie może się ukryć”. „A gdy się objawi Arcypasterz, otrzymacie
niezwiędłą koronę chwały” (1 P 5,4).
Bob Russell