Pisarz listu mówi o sobie samym jako o słudze „Boga i Pana Jezusa Chrystusa”. Można przypuszczać, z dużym prawdopodobieństwem, że to właśnie Jakub zajmował wiodące miejsce pośród żydowskich wierzących w Jerozolimie (Dz. Ap. 12,17; 15,13; 21,18; Gal.2,12). Dlatego jest on odpowiednią osobą, aby skierować list do dwunastu pokoleń żyjących w rozproszeniu. Do nich właśnie kieruje swe pozdrowienia w pierwszym wersecie.
List Jakuba bardzo długo był błędnie rozumiany i odrzucany przez wierzących, którzy nie rozpoznali jego szczególnego charakteru. List ten bowiem jest odpowiedzią na problemy pierwszego chrześcijaństwa, kiedy to wierzący pochodzący z Żydów nie byli jeszcze odłączeni całkowicie od swego systemu religijnego. Z tego powodu niektórzy uważają, że list ten nie ma bezpośredniego odniesienia do naszych czasów, ponieważ nauka dotycząca Kościoła i jego niebiańskich błogosławieństw została już objawiona. Ale w obecnych czasach prawdziwi chrześcijanie żyją również pośród wielkiej rzeszy nominalnych wyznawców, którzy, podobnie jak dwanaście pokoleń, nie są poganami, ale wyznają prawdziwego Boga. Dlatego ten list, choć dotyczył pierwszego etapu chrześcijaństwa, ma też zastosowanie do jego ostatniego okresu.