Księga Izajasza stanowi niewątpliwie kamień węgielny mesjanizmu, podejmuje wątki, które dotąd w judaizmie się nie pojawiały i jako taka stała się natchnieniem dla wielu wizjonerów religijnych, proroków, filozofów czy rewolucjonistów, nieakceptujących świata w jego obecnej, niedoskonałej postaci. Nie znaczy to wszelako, że Izajasz i Pseudo-Izajasz oferują spójną i klarowną koncepcję odkupienia i acharit hajamim, czasów ostatecznych. Przeciwnie: księga, przynajmniej w tym kształcie, w jakim ją znamy, stanowi raczej laboratorium, w którym ścierają się rozmaite mesjańskie wizje, stale potem obecne w żydowskiej myśli religijnej.