George Müller patrzył nieruchomo na dziewczynkę. Mogła mieć nie więcej niż pięć lat i na plecach dźwigała małego chłopca z cieknącym nosem. Jej mama zmarła podczas epidemii cholery. Ojciec wyjechał do pracy w kopalni i już nie wrócił. Na ulicach Bristolu widywał już wiele sierot, ale dlaczego nie mógł zapomnieć o Emily?

Choć z trudem starczało mu jedzenia i pieniędzy na potrzeby własnej rodziny, George otworzył swoje serce i dom. Rozpoczął od Klubu Śniadaniowego dla trzydziestu sierot i dzięki zaopatrzeniu otrzymywanemu od Boga zbudował ośrodek, który stał się domem dla ponad dziesięciu tysięcy dzieci.

George Müller polegał na Bogu z głęboką ufnością. Jego wiara i szczodrość są przykładem do naśladowania dla chrześcijan we wszystkich pokoleniach.