Biblia, która jest szczególną Księgą całej ludzkości, uznawaną za słowo Boże skierowane do ludzi, nie spadła z nieba, ale powstawała w kontekście kultur, wśród których przebiegały dzieje narodu izraelskiego, który tworzył tę Księgę. Dlatego dla lepszego zrozumienia przesłania, jakie w Biblii zostało zawarte, trzeba rozważać Biblię na tle wszystkich kultur, jakie w dziejach jej tworzenia wnosiły swój wkład, mniejszy lub większy, ale zawsze znaczący.

W niniejszym opracowaniu zwracamy się ku kulturze greckiej, a ograniczamy się jedynie do relacji pomiędzy tą kulturą a Nowym Testamentem, który w całości został przyjęty i przechowany przez Kościół w języku greckim. W ten sposób jako dzieło literackie należy on do literatury greckojęzycznej, choć jego korzenie tkwią głęboko w mentalności semickiej, a najgłębsze przesłanie okazuje się niezwykle oryginalne i niezależne od myśli i kultury greckiej. To jednak przesłanie kierowane było przede wszystkim do ludzi, którzy wyrośli w kulturze hellenistycznej, a więc ich greckie dziedzictwo kulturowe musiało stawać się znów wspólną platformą porozumienia. Te wszystkie powiązania w prezentowanej pozycji znajdują swoje wyjaśnienie.