Pierwszy List św. Piotra ma wiele do przekazania naszemu pokoleniu. Podobnie do chrześcijan z I wieku, również my potrzebujemy na nowo odkryć naszą tożsamość jako członków Bożego domu oraz żyć w sposób odmienny od ludzi nas otaczających (1 P 1,14). Również my jesteśmy powołani do prowadzenia sprawiedliwego życia oraz bycia przykładem dla innych, tak by bardziej ochoczo przyjmowali oni Ewangelię (1 P 2,12)

czytamy w 15. tomie serii Katolicki Komentarz do Pisma Świętego.

Celem Daniela Keatinga, jaki stawia sobie w tym komentarzu, jest pomoc czytelnikom w odkrywaniu bogactw tego listu. Autor ufa, że lektura pomoże wsłuchać się na nowo w Słowo, podążając za wezwaniem do radosnego współcierpienia z Chrystusem.

Cechą charakterystyczną tego listu jest wyraźny kontrast pomiędzy surowym wezwaniem do cierpienia na wzór Chrystusa a opisem „radości niewymownej” (1 P 1,18), będącej naszym udziałem ze względu na osobistą relację z Chrystusem.

Z tego, jak bardzo św. Piotr w całym tekście podkreśla kwestię cierpienia, ewidentnie wynika, że chrześcijanie będący adresatami listu doświadczali wielu prób i prześladowań.

Drugi List św. Piotra, mimo że jest fascynującym i inspirującym tekstem, pełnym interesujących i wyjątkowych stwierdzeń, pozostaje jednym z najbardziej niedocenianych pism Nowego Testamentu. Chociaż istnieją przesłanki przemawiające za tym, że był on znany i wykorzystywany już w II wieku, potrzeba było jeszcze stu lat, by zaczęto go cytować, a dopiero w drugiej połowie IV wieku został powszechnie uznany za wchodzący w skład kanonicznego Pisma.

Autor sam wyjaśnia, jakie są cele listu: chce przypomnieć słuchaczom o prawdzie Bożego słowa (2 P 1,12), ostrzec ich przed fałszywymi nauczycielami, którzy mogliby zwieść ich na manowce (2 P 2,1), oraz pobudzić ich do oczekiwania na powtórne przyjście Chrystusa poprzez prowadzenie świętego życia (2 P 3,11)

napisał Daniel Keating.

List św. Judy jest zbyt krótki, by jakikolwiek temat został w nim obszernie omówiony. Zasygnalizowane są w nim wątki związane m.in. z wezwaniem „do walki o wiarę raz tylko przekazaną świętym”. Juda nie tylko zaleca Kościołowi walkę o wiarę, ale w korpusie listu pokazuje również, jak należy to czynić. Drugi wątek listu jest zbudowany wokół terminu oznaczającego „zachowywać”. Juda zapewnia wiernych, że są bezpiecznie „zachowani” przez Jezusa Chrystusa, choć paradoksalnie wzywa ich też, by „zachowywali” samych siebie w miłości Bożej. Ostatnim wątkiem jest wezwanie do bycia miłosiernymi.

Autor listu zachęca i apeluje w nim m.in. do walki o wiarę, okazywania miłosierdzia tym, których dręczą wątpliwości i są „w duchowym niebezpieczeństwie”, a także pokazuje, jak możemy czynić Pismo żywym tekstem. „Juda w barwny sposób zaświadcza, że Pismo Święte – dzięki udzielanej nam pomocy Ducha – może objaśniać zarówno nasze własne życie, jak i szerszy świat, w którym żyjemy”.