Komentarze - Stary Testament: Księga Malachiasza

Różne okresy w życiu chrześcijanina, czy też w życiu kościoła, stają się punktami zwrotnymi. Mogą to być pasjonujące czasy. Mogą też być bolesne. Bardzo niewiele wiedziałem o proroctwie Malachiasza, oprócz tego, że jest to ostatnia księga Starego Testamentu, aż do momentu, gdy w naszym kościele rozpoczęliśmy studium tej księgi. Jednak, gdy patrzę na to z perspektywy dnia dzisiejszego, wszystkie tamte niedzielne poranki wiosną 1982 roku, były jednym z tych punktów zwrotnych. Poważne tematy tego proroctwa rzeczywiście nami wstrząsnęły. W jakiś sposób zostały przed nami odkryte dolegliwości i choroby kościoła w ogóle, a zwłaszcza naszej społeczności. Był taki szczególny wyraz na twarzach zgromadzonych, który mówił: "Co też jeszcze pastor zamierza nam powiedzieć?" Czasami i pastor zastanawiał się nad tym! Wiemy jednak, że Bóg przemawia do nas, jak do swego małego stadka. Był to czas poszukiwań, szczególnie dla mnie i innych starszych zboru, gdyż naszemu oddaniu i obowiązkom zostało rzucone wyzwanie. Był to jednak także czas zachęty. Tak jak zawodnikowi, szok spowodowany zimnym prysznicem, może przywrócić siły, tak Malachiasz poprzez swoje uderzenie ożywił nas. Nasza wiara i miłość wobec Ojca w niebie została odnowiona i pobudzona. Nie mogę powiedzieć, że rozdziały, które są przed nami dają dowód wielkiej erudycji, z pewnością jednak są cierpliwym nauczaniem o tym, jak być szczerym w naszej relacji z Bogiem. Jest to w dużym stopniu seria kazań opartych na proroctwie Malachiasza, mających praktyczne zastosowanie, a nie techniczny komentarz. Wierzę jednak, że impuls spowodowany przez przekonywujące poselstwo Malachiasza będzie wyraźny.