Wstęp
1.  Moja droga wiodła do Rzymu  
2.  Woda i Michał  
3.  Nie tylko Bogusław Bagsik, ale każdy z nas był jednakowo interesujący 
4.  Między Dziechcinką a Wembley  
5.  To nie jest oskarżenie, lecz ostrzeżenie  
6.  Jak będzie w niebie?  
7. Z powrotem na ziemi 

WSTĘP

Przez siedem ostatnich lat życia w Polsce (do 1989) byłem konfesyjnie związany z Kościołem Baptystów. Był to niezwykle cenny czas, bogaty w przeżycia i doświadczenia. Na przestrzeni lat, już po wyjeździe z Polski czułem narastającą potrzebę wyjaśnienia pewnych spraw, związanych z tamtą służbą i w efekcie z rozstaniem.
 „Chodzenie w świetle” jest – w przeciwieństwie do zatajania – nakazem Ducha1 i ma charakter tak pozytywny, jak i negatywny, przy czym celem tego drugiego jest rozwiązanie i oczyszczenie. Jeśli wyjaśnianie bywa często czymś nieprzyjemnym lub nawet wstydliwym, to szczególnie my, jako chrześcijanie, mamy być transparentni, akcentować prawdę, być takimi jacy jesteśmy i nie nosić masek pobożności. Wtedy nasze świadectwo jest autentyczne i pożyteczne. I o to chodzi! Tego chce od nas Bóg! Na to czeka świat!
 Chrześcijanin nie zawsze różni się zewnętrznym życiem od niechrześcijanina. Jest przecież wielu uczciwie żyjących niechrześcijan. Przewaga chrześcijanina nie polega na tym, że prowadzi „porządniejsze“ życie, lecz na tym, że jest zbawiony od wiecznego potępienia i że ma udostępnione środki do rozwiązywania problemów, do uzyskania przebaczenia grzechów i do otrzymania nowych szans.