Przed laty interesowałem się różnymi formami narracji, a był nawet okres, kiedy fascynował mnie monolog wypowiedziany. Debiutowałem w miesięczniku „Chrześcijanin” w ostatnim podwójnym numerze w 1970 roku – nie mam na myśli notek kronikarskich, a tekst zbudowany właśnie z zastosowaniem tego rodzaju narracji. Zbytnio kwestii nie uproszczę, gdy powiem, że we wspomnianym monologu opowiadający jest pod ustawicznym wpływem swego milczącego słuchacza.
Monologista ma świadomość jego istnienia, a dowodem są odpowiedzi na pytania, które nie zostały zwerbalizowane. Mamy więc do czynienia z dialogizacją monologu, choć nie pojawia się konkretna osoba, nie pojawia się bezpośrednio jej wypowiedź. Istnieje możliwość mówienia, dialogu, ale z tej możliwości korzysta tylko jedna strona.
W mej biografii mój rozmówca pozostaje anonimowy, nie rywalizuje z opowiadającym, nie zachęca do lektury swym imieniem i nazwiskiem, lecz ujawnia się poprzez swe bezpośrednie pytania. Staje się bardziej  skonkretyzowany niż w monologu wypowiedzianym, ale w dalszym ciągu ukryty i tajemniczy, zresztą zgodnie ze swym życzeniem. Zapraszam do lektury, a wszystkim, i nie tylko tym, którzy zadadzą sobie bezużyteczny trud skonkretyzowania tej osoby lub osób, dedykuję wiersz Leopolda Staffa:
Kto jest ten dziwny nieznajomy,
Co mnie urzeka swoim gusłem?
Rozrzuca mnie jak wiązkę słomy
I znów związuje mnie powrósłem.
Ogniem przepala moje ciało,
Duszę mi toczy, jak czerw sprzęty,
Spać mi nie daje przez noc całą,
A jednak wstaję wypoczęty.
Łagodnym zmierzchem mnie weseli,
Gdy radość mego dnia się kończy,
Jak rozstaj drogi moje dzieli
I jak most brzegi moje łączy.