We wstępie czytamy m.in.:
Jeden z mędrców starożytnego Izraela powiedział, że "wszystkie księgi Pisma są święte, ale Pieśń nad Pieśniami - Szir haszirim - jest Święta nad Świętymi". Nie znamy autora księgi. Prawdopodobnie było ich wielu, w obecnym zaś kształcie została spisana około IV w. przed Chrystusem. Koloryt odmalowanych w księdze pejzaży wskazywałby na Ziemię Świętą, na okolice Jerozolimy. Nie wiemy również kim są jej bohaterowie. Nie znamy ich imion. Oblubieniec raz jawi się pod postacią króla Salomona, innym razem ubogiego pasterza. Sceneria Pieśni zmienia się nieustannie: od pałacowych komnat, przez ukwiecone doliny, mury miast. Zaciera się granica między snem i jawą, marzeniem i spełnieniem. (...) Szir haszirim łączy zatem to, co najbardziej ludzkie z tym, co najbardziej Boże. Bo Bóg jest miłością. Wprowadza do wnętrza Biblii tę sferę ludzkich doświadczeń... Pieśń nad Pieśniami przypomina nam, że prawdziwa miłość istnieje, człowiek potrafi kochać, bo Bóg pierwszy go umiłował. (...) Całym Pismem Świętym Bóg mówi do nas o swojej miłości. Można by je nazwać nawet jednym z najpiękniejszych wyrazów tej miłości. Starożytny midrasz - komentując drugi werset Pieśni nad Pieśniami - mówi, że Mojżesz otrzymał Torę na Górze Synaj pod postacią pocałunku Boga. Jedną z odpowiedzi człowieka na Boży dar Słowa jest umiłowanie Biblii. (...) Tłumacząc Pieśń nad Pieśniami, szukałem takich słów, które zachowałyby dostojeństwo Pisma Świętego i nie odbiegały zbytnio od słownictwa, jakiego dziś użyliby zakochani. Niektóre zwroty i wyrażenia idiomatyczne zostały przełożone nie dosłownie, ale zgodnie z duchem oryginału. Zamiast tradycyjnych didaskaliów marginalnych (Oblubieniec, Oblubienica) - których nota bene nie ma w tekście hebrajskim - wprowadziliśmy On i Ona. Podobnie śródtytuły, który również są w gestii tłumacza, nie są wzorowane na innych przekładach.